نوشته‌هایی با طعم انقلاب اسلامی

با برتری خفیف اصولگریان در دور اول انتخابات، کش و قوس در خصوص تعیین ریاست مجلس بالاگرفته است. لاریجانی،عارف دو گزینه جدی ریاست مجلس هستند. لاریجانی سیاست مدار کارکشته ای است، او بعد از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری بنا را بر سازش با دولت گذاشت و برای همین او و تیمش به راحتی رای اعتماد وزاری روحانی را از مجلس اصولگرا گرفتند.

همان مجلسی که احمدی نژاد را راحت نگذاشت، چند وزیر را تا پای استیضاح برد و سرآخر یکی را از وزارت منفصل کرد. تائید زنگنه وزیر پرحاشیه و جنجالی دولت روحانی و تائید 20 دقیقه ای برجام که مهم ترین قرارداد خارجی جمهوری اسلامی است هیچ جای تنشی برای روحانی و دولتش با این فرد به جای نگذاشته است. از طرفی روحانی وام دار عارف است، همو با انصراف اجباریش از سیکل انتخابات ریاست جمهوری انتخاب روحانی را بسیار راحت کرد.

هر چند اصلاح طلبان قائل به رای بالای عارف نبودند و تنها استدلال آنها برای انصراف عارف از انتخابات ممانعت از شکستن سبد رای بود، که به درستی هم جواب داد؛ اما عارف هیچ وقت این استدلال را نپذیرفت و خود را لایق ردای ریاست جمهوری میداند. اما بعد از انتخابات اسفند و با رای اولی که از تهران آورده است گویی به کمتر از ریاست مجلس راضی نیست و این در حالی است که لاریجانی شکست بدی از نماینده کم نام قم یعنی امیرآبادی خورد و با اختلاف آرا زیاد با جایگاه دوم وارد مجلس شده است.

لاریجانی شروع بدی داشته است. شرایط اجتماعی و اقبال مردمی شاید به عارف بیشتر باشد اما نخبگان دو جریان لاریجانی را بیشتر می پسندند. چرا که او پای در زمین اصولگریان و سر در آسمان اصلاح طلبان دارد. رابطه اش با قدرت های سنتی جامعه ایران مناسب و ادبیات قدرت را بهتر میفهمد، به شدت محافظه کار است و هشت سال تجربه ریاست مجلس را به دوش می کشد. او بدیل، روحانی در میان اصولگریان است، همین امر باعث شده است که دولت کار با او را ترجیح دهد.و این در حالی است که عارف فاقد این شرایط است.

او تمکینی از دولت ندارد و خود را مستحق ریاست بر آن می داند. اما دولت دنبال یک مجلس سازش کاراست، روحانی نمی خواهد با مجلس چالشی داشته باشد؛ چرا که در یک سال و نیم مانده تا انتخابات تنها می خواهد ذهنش را متمرکز بر تمدید قدرت کند و چهار سال دیگر بر مسند ریاست جمهوری بنشیند. 

حضور عارف در انتخابات ریاست جمهوری برای روحانی خوشایند نیست، از طرفی حضور او در صندلی بهارستان هم او را خوشحال نخواهد کرد، حضور عارف بر مسند ریاست قوه مقننه تندروهای اصلاح طلب را به مطالبه بیشتر از دولت سوق می دهد و اصولگریان مجلس را هم علیه دولت منسجم می کند. حضور عارف در ریاست مجلس برای دولت روحانی بازی دوسرباخت است.

لاریجانی کسی است که هم می تواند اصولگرایان را آرام کند و هم مطالبات دولت را به ثمر برساند و بخش قابل توجهی از انتقادات جریان تندرو اصلاح طلب را دفع کند. به هر صورت قطعا عارف بدنه اجتماعی بیشتری دارد اما نباید فراموش کرد رییس مجلس را مردم انتخاب نمی کنند بلکه اجماع نخبگان است که ثمر میدهد؛ اجماعی که گویا بازهم به ضرر عارف و به سود قطب روحانی-لاریجانی است.

این یادداشت را به سفارش دوستان خوبم در روزنامه الکترونیک 57 نگاشته ام.